Een frisse kijk op reizen: onze visie op bereikbaarheid en mobiliteit

We benadrukken in onze mobiliteitsvisie het belang van een nieuwe manier van reizen en vervoeren. De concrete maatregelen zorgen ervoor dat het gemak en de toegankelijkheid van het reizen met openbaar vervoer toeneemt en de kosten voor alle inkomensgroepen te dragen zijn. De reistijd naar de dichtstbijzijnde ziekenhuizen, supermarkten en de meeste werklocaties komt met het openbaar vervoer en fiets overal binnen een acceptabele norm. Verder neemt het aantal parkeerplaatsen af, evenals het autobezit en is het niet meer nodig extra wegen aan te leggen.

Door CE Delft is doorgerekend welke effecten de 27 maatregelen hebben op de CO2- en stikstofuitstoot, op het ruimtegebruik en het energiegebruik van mobiliteit. De effecten zijn vergeleken met de verwachte effecten van het huidig beleid. De binnenlandse mobiliteit, zonder internationale lucht- en scheepvaart, was in coronajaar 2021 goed voor 30,5 Mton CO2-uitstoot, zo’n 18 procent van het totaal. Volgens de prognoses in de Klimaat- en Energieverkenning (KEV) van 2022, behalen we in 2030 slechts een reductie van 13 procent voor mobiliteit ten opzichte van 1990. Dit terwijl de reductie gemiddeld over alle sectoren op 60 procent moet uitkomen. Mobiliteit moet daar ongeveer 40 procent aan gaan bijdragen. Demmers: “Het huidige reductiedoel voor mobiliteit is dus veel lager dan voor andere sectoren; zelfs dat onevenredig lage doel wordt niet gehaald. Ons pakket zorgt voor een afname van de CO2-uitstoot met 49 procent in 2030 en 81 procent in 2037. Het is tijd voor scherpere doelen en daarom pleiten wij voor vier 4 typen maatregelen: normeren, beprijzen, stimuleren en herwaarderen.”
Bekijk de bijbehorende infographic.

Wij dringen er bij de politiek op aan dat de overheid grenzen gaat stellen via normering. Bijvoorbeeld door te bepalen hoeveel CO2 een voertuig maximaal mag uitstoten in een bepaald gebied en door minimumeisen te stellen aan nieuw verkochte voertuigen. Beprijzing, via het principe ‘de vervuiler betaalt’, kan eveneens helpen zodat vervuilend gedrag duurder wordt en duurzaam gedrag aantrekkelijker. Een voorbeeld daarvan is een systeem van Betalen naar Gebruik, in ieder geval op basis van CO2-uitstoot. Tegelijkertijd willen we dat vervoer voor iedereen te betalen is en pleit daarom waar nodig voor compensatie via inkomensbeleid. Verder moet de overheid vrijwillige duurzame mobiliteitskeuzes van mensen en bedrijven aanmoedigen, bijvoorbeeld via betere infrastructuur voor schone vormen van vervoer en subsidieregelingen.